Izolirano autonomno zatajenje je posljedica gubitka neurona u autonomnim ganglijima, a dovodi do ortostatske hipotenzije i drugih autonomnih simptoma.

(Vidi također Pregled autonomnog živčanog sustava.)

Izolirano autonomno zatajenje, ranije poznato kao idiopatska ortostatska hipotenzija ili Bradbury–Egglestonov sindrom, označava generalizirano autonomno zatajenje bez zahvaćanja SŽS–a. Ovaj se poremećaj razlikuje od multiple sistemske atrofije budući da nema centralnog ili preganglijskog oštećenja. Najčešće zahvaća žene srednje životne dobi, u dobi od 40 ili 50 godina i ne završava smrtnim ishodom.

Izolirano autonomno zatajenje je sinukleinopatija (uslijed taloženja sinukleina); sinuklein se također može nakupljati u bolesnika s Parkinsonovom bolesti, multiplom sistemskom atrofijom ili demencijom Lewyevih tjelešaca (Sinuklein je protein neuronskih i glijalnih stanica koji se može akumulirati u netopljiva vlakana i formirati Lewyeva tjelešca.). Neki bolesnici s izoliranim autonomnim zatajenjem s vremenom razviju multiplu sistemsku atrofiju ili demenciju Lewyevih tjelešaca.

• Ortostatska hipotenzija

Mogu postojati i drugi autonomni simptomi, kao što su smanjenje znojenja, nepodnošenje topline, urinarna retencija, grčevi mjehura (koji vjerojatno uzrokuju inkontinenciju), erektilna disfunkcija, inkontinencija stolice ili opstipacija te poremećaji zjenice.

Dijagnoza izoliranog autonomnog zatajenja se postavlja isključivanjem drugih sličnih stanja. Koncentracija noradrenalina u ležećem položaju je obično <100 pg /ml i ne raste nakon ustajanja. Može se razlikovati od sindroma posturalne ortostatske tahikardije kod koje prilikom ustajanja ne dolazi do hipotenzije, razina noradrenalina se povećava, a broj otkucaja srca se povećava za > 30 otkucaja / min ili do 120 otkucaja / min unutar 10 minuta.