Fibrilacija ventrikula proizvodi neusklađeno podrhtavanje ventrikula bez svrsihodne kontrakcije. Uzrokuje trenutačnu sinkopu i smrt unutar nekoliko minuta. Liječi se kardiopulmonalnom reanimacijom, uključujući i hitnu defibrilaciju.

(Pogledaj Pregled aritmija.)

Ventrikularna fibrilacija se javlja zbog multiple kružne električne aktivnosti i manifestira se na EKG-u kao ultra-brza undulacija koja je nepravilna i nepravilne morfologije. ( vidi: Fibrilacija atrija u Wolff–Parkinson–Whiteovom sindromu.).

VF je ritam koji se javlja kod 70% bolesnika u kardijalnom arestu i stoga je terminalni događaj mnogih srčanih i drugih poremećaja. Općenito, većina bolesnika s VF-om imaju podležeću bolest srca (tipično ishemijsku kardiomiopatiju, ali također hipertrofijsku ili dilatativnu kardiomiopatiju, aritmogenu displaziju desnog ventrikula (ARVD) ili Brugada sindrom). Rizik za razvoj VF-a kod bilo koje srčane bolesti je povećan kod abnormalnosti elektrolita, acidozi, hipoksemiji ili ishemiji.

VF je mnogo rjeđa u dojenčadi i djece, u kojih je asistolija češći oblik kardijalnog zastoja.

Terapija ventrikularne fibrilacije je kardiopulmonalna reanimacija, uključujući defibrilaciju. cardiopulmonary resuscitation, including defibrillation. Stopa uspjeha neposredne (unutar 3 min) defibrilacije je ~95%, u slučaju da nije prethodilo zatajivanje srca. Kad postoji srčano zatajivanje, čak je i neposredna defibrilacija uspješna u samo 30% slučajeva, a većina uspješno reanimiranih bolesnika umire zbog zatajivanja srca prije otpusta iz bolnice.

Bolesnici koji imaju VF bez reverzibilnog ili prolaznog uzroka visoko su rizični za razvoj budućih VF ili iznenadne smrti. Većina tih pacijenata zahtijeva implantabilni kardioverter defibrilator; a većina zahtjeva i istodobnu primjenu antiaritmika kako bi reducirali učestalost ponovnih epizoda ventrikularne tahikardije ili fibrilacije.